Dagje Göteborg; het congres is begonnen en voor de bemanningen van de aanwezige reddingboten worden nog enkele demonstraties gegeven zoals het blussen van een zee-container in brand zonder de container te hoeven openen. De blusstraal dringt door de wand van de container en het vuurtje wordt geblust. Zelf krijgen wij mensen van het reddingstation Rää aan boord die ons de leukste plekjes op de kaart aanwijzen voor onze vervolgtocht naar Noorwegen. We moeten vooral veel tijd nemen voor de Zweedse scherenkust die gaat komen.
’s Avonds komen Jugo en Carla van de firma Shiptron uit Enkhuizen bij ons aan boord, zij staan met een stand bij de conferentie, om de PC van de Muck (Piet) te voorzien van digitale zeekaarten en een ‘werkend’ programma. Ook wordt de muis geopereerd en gezond gemaakt. Namens Piet ontzettend bedankt.

Overzicht Nederlandse historische vloot (foto Pim Korver)

Overzicht totale haven (foto Pim Korver)

Na een avondje doorzakken op de ‘Hollandse steiger’ is het om 08.00 uur bunkeren geblazen. De dieselolie wordt boot voor boot afgeleverd en voor een aantrekkelijk prijsje. Nadat alle boten voorzien zijn is om 11.00 uur het captains palaver om de vlootschouw van vanmiddag te bespreken. Alle landen varen in volgorde van klein naar groot schip en van modern naar historisch. Het wordt een prachtig spektakel en bij het langs de opera van Göteborg varen wordt voor het publiek iedere boot door een speaker van commentaar voorzien. Terug aan de steigers vindt een BBQ plaats met zowel de congresgangers als alle crew-leden.

Historische Nederlandse vloot stoomt op naar de vlootschouw (foto Pim Korver)

Om 10.00 uur werden alle bemanningsleden door enkele Zweedse reddingboten naar een ‘privat island’ in de archipellago gevaren en aldaar getrakteerd op een lunch en een rondleiding over dit oude quarantaine eiland. Om 15.00 uur zijn we terug in Göteborg en besluiten enkele boten te vertrekken. De Baron van Kattendijke en de Hein Muck waren reeds vanmorgen vertrokken en de George Ury Scott (ex. Blue Highlander…grapje!) en de Bernard van Leer vertrekken respectievelijk om de thuisreis te aanvaarden en wij om de tocht aar het noorden voort te zetten. Na zeven dagen stilliggen een hartelijk afscheid van de thuisgangers is het voor ons wel weer tijd om het ruime sop te kiezen. Alle dank en complimenten aan de SSRS die ons hier een fantastisch welkom bood met een uitstekende verzorging!
We besluiten door de scherenroute via Marstrand naar het ons aanbevolen eilandje Ästol te varen. Het piep kleine haventje van dit eiland met zijn witte huisjes dicht aaneengepakt op een hoge rots in de zee doet aan als uit een Pipi Langkous film.

Groepsfoto (zonder de bemanningsleden die al zijn vertrokken: Piet, Dries en Karin en zonder Hendrikus die even ergens anders was)

Bernard van Leer verlaat de haven van Göteburg (foto Pim Korver)

Ligplaats Ästol

Van Ästol varen we vandaag met stralend, haast tropisch weer naar het eiland Käringön. Deze tocht voert ons dwars door één van de mooiste scherenkusten van Zweden. Overal steken de rotsen boven water uit en overal staan boeien waar je juist niet moet varen. Van vuurtorentje naar vuurtorentje banen wij ons een weg door dit fantastisch gebied en bereiken om 15.00 uur het reddingstation op Käringön. We worden door de aanwezige redders hartelijk onthaald en kunnen aan het station afmeren. Na een wandeling over het eiland en een fantastische maaltijd in het havenrestaurant moeten we om 24.00 uur de BvL nog even verhalen omdat de grote reddingboot Broström uit Göteborg terug komt.

Vaartocht van Ästol naar Käringön door de scheren

Ligplaats aan het reddingstation in Käringön

Binnenhaventje in Käringön

Na een hartelijk afscheid van de redders in Käringön en het uitwisselen van adressen en kadootjes aanvaarden wij de overtocht naar Smögen, alwaar wij wederom op het reddingstation verwacht worden. We besluiten de meest grote omweg te varen en doorkruisen de scheren, via Bassholmen naar het noorden. Een werkelijk ongelofelijke belevenis met stralende zon en temperaturen van 25 á 30 graden Celsius. De natuur verandert van kale rotsen waarop bijna niets groeit tot zacht glooiende berghellingen waar koeien grazen en paarden draven. Je waant je als of je vaart door Zwitserland of de Belgische Ardennen. Aangekomen op het eiland Smögen treffen wij de Arthur en de Neel weer die via een andere route, met andere overnachtingplaatsen ook hier zijn aangeland. We vernemen dat inmiddels alle Nederlanders vertrokken zijn, dat de Zeemanshoop via Lisö naar Denemarken onderweg is, dat de Blue Highlander, na wat motorpech, inmiddels diep in de Lymfjord is doorgedrongen en dat de Muck met de Baron op weg zijn naar de kleine Belt. Met dit stralende weer zal iedereen zijn bestemming zonder problemen bereiken.

Vaartocht dicht langs de rotsen tussen Käringön en Smögen

Ontvangst door Jan Amandusson, redder van station Smögen

Haventje Smögen

Van Smögen vertrekken wij met stralend weer en haast tropische temperaturen in de richting van Fjällbacka. Wederom voert de tocht door de scheren en langs prachtige rotspartijen die hoog uit het water opstijgen. We passeren het Sotenkanaal met hefbrug en komen 10 minuten varen buiten Fjällbacka een hoge rots tegen met afmeerogen. Omdat het stralend weer is en wij nog graag willen zwemmen, besluiten we even aan de rots af te meren. Dit plekje midden in de wildernis bevalt ons zo goed dat wij hier blijven overnachten. Bij een schitterende zonsondergang is dat volop genieten.

Traditionele Zweedse vissersschuurtjes langs de route naar Fjällbacka

Ligplaats aan de rots buiten Fjällbacka

Bij het opstaan is het alweer tropisch warm en blad stil weer. We besluiten toch nog even langs Fjällbacka te varen alvorens wij tussen de vele eilandjes en rotsen door de open zee weer opzoeken om wat verkoeling te vinden en weer wat ruimer sop te kiezen. Het is een stralende dag en rond de middag leggen we de boot midden op zee even stil om te zwemmen. Op de dieptemeter lezen wij af dat het hier maar liefst 236 meter diep is….. Met het reddingstation in Strömstad, de laatste plaats in Zweden spreken wij af om deze haven te bezoeken. Hier treffen wij wederom de Neel en de Arthur die via een andere vaarweg hier ook aangeland zijn. Van hen vernemen wij dat de Nederlanders op de terugreis een voorspoedige tocht doormaken en al een heel eind gevorderd zijn. Morgen zullen wij Noorwegen bereiken. Wij plannen een oversteek dwars door het Oslofjord te maken om zo eind van de dag aan te komen aan de westzijde van het fjord. Het belooft weer een mooie tocht te worden. De Neel en de Arthur zullen dieper het fjord in gaan op weg naar Oslo.

Zonnebadende Zweden langs de vaarweg

Na opnieuw afscheid genomen te hebben van de Arthur en de Neel zetten we koers naar de overkant van het Oslofjord om aldaar de zuidelijke reddingstations van de Noorse reddingmaatschappij te bezoeken. De tocht verloopt voorspoedig en het weer is nog steeds uitstekend. De wind ZW3á4 brengt enige verkoeling. Na 5 uurtjes varen bereiken wij de haven van Vallö alwaar wij morgen de nieuwe opstappers zullen treffen.

Aanloop Noorse kust bij Vallö

Omdat de opstappers Egbert en Louette (E&L) niet naar Vallö kunnen komen, besluiten we vandaag direct door te varen naar Stavern waar we met de Noorse reddingmaatschappij afgesproken hebben dat de BvL een weekje ‘bewaakt’ liggen kan. Nadat we met de redders van Stavern de boot een goed plekje in de haven gegeven hebben komen onze gasten aan boord.
De komende week zullen we de BvL aan de goede zorg van de Noorse redders overlaten en gaan we met de auto van E&L het binnenland van Noorwegen verkennen.

Ligplaats Stavern

Reddingstation Stavern

Een weekje weg van de Bernard van Leer:
Een week lang laten wij de BvL in Stavern achter en bezoeken met E&L de Hardanger vidda en het fjord.. Na vertrek in korte broek en t-shirt werd de eerste hut gehuurd in Dagari z’n 30 km onder Geilo. Het weer was omgeslagen en de temperatuur gedaald naar 4 graden C. Overal sneeuw en snel stromende watervallen. We besluiten de volgende dag een voettocht te maken naar de top van de berg. Bij het ontwaken blijkt het licht te sneeuwen en tijdens de voettocht neemt de sneeuwval gestaag toe. Met alle meegebrachte kleren aangetrokken aanvaarden wij de tocht en bereiken we na 3 uur lopen de top. Het weer klaart op en met een bleek zonnetje aanvaarden wij de afdaling.

De volgende dag, vrijdag de 15e, rijden we naar Oystese waar we bij een boer een mooi hutje voor twee dagen huren kunnen. Het is een prachtige omgeving midden in het Hardanger Fjorden gebied. Het weer is inmiddels weer terug naar ‘prachtig’ en de omgeving is wonderschoon. Met rugzakken vol met eten en drinken maakten we een voettocht van ruim 7 uur door de bergen en rond het aanwezige bergmeer. De tocht staat historisch beschreven zodat alle markante plekken inhoud krijgen. Het is een zware maar zeer indrukwekkende tocht. Dit gebied is zeker met dit stralende weer werkelijk meer dan de moeite waard.

Op zondag de 17e rijden we verder van Oystese naar Rosendal waar we een mooi hutje aan een beek met open haard kunnen huren. We besluiten de volgende dag een ttocht naar de Folgefonna gletscher te maken. Het is wederom stralend weer en het wordt werkelijk een schitterende wandeling. In zo’n 7 á 8 uur lopen we naar de gletschertong wat werkelijk een indrukwekkend schouwspel oplevert. De volgende dag lopen we nog een eind de kloof in alwaar we snel stromende beken en schapen en geiten treffen. Weer met prachtig weer brengen we nog een bezoek aan de Barroniet, het kleinste kasteel van Noorwegen.

Woensdag 20 juni rijden we weer terug naar Stavern waar de BvL nog steeds in goede orde op ons ligt te wachten. De redders hebben er goed voor gezorgd en de havenmeester was ons gunstig gestemd……
Na op donderdag om 05.30 uur afscheid genomen te hebben van Egbert en Louette komt ‘savonds om 21.30 uur Tim uit Barcelona bij ons aan. Hij heeft 12 uur gedaan over zijn tocht van Barca naar hier.

Stavkerk uit 1180 in Nore

Fitjadalsvatn bij Oystese

Op de Hardangervidda